Rose Tang over Tiananmen, 30 jaar later

‘Ik ben nog steeds boos’, pijnlijke herinneringen van een Tiananmen-overlever.

Rose Tang, activist en kunstenaar, leeft en werkt in Brooklyn, New York. Op 4 juni 1989 was zij een van de de pro-democratische demonstranten op het Tiananmen-plein in Beijing. Op de dertigste verjaardag van het militaire optreden, praat ze over de aanleiding voor de demonstraties en waarom ze belangrijk zijn om te herdenken.
Foto: Dorothy Hong voor The Wall Street Journal
Bekijk hier de video (klik hier)

Op 3 juni maakte Tang bekend dat haar voormalig werkgever, de Australian Broadcasting Corporation (ABC), een 45 minuten durende documentaire zal uitzenden over Tiananmen Movement and Massacre (de Tiananmen protstbeweging en de bloedige neerslag ervan), met behulp van vele beelden die in de loop van de dag zijn opgenomen op 4 juni 1989, maar nooit openbaar zijn gemaakt. ABC kwam naar New York om Tang te interviewen, ook voormalig protestleider van de studenten Fengsuo ZHou en een paar andere overlevenden zijn geïnterviewd. De film, van Four Corners, het meest invloedrijke onderzoeksjournalistiek-programma in Australië, ontleent de titel aan een boek over Tiananmen, geschreven door Tang’s voormalige werkgever Trevor Watson, die verslag deed over Tiananmen als hoofdverslaggever in Beijing voor ABC. Het programma van ABC zal te zien zijn op ABC iView.

Op 1 juni 2019, tijdens een wake bij kaarslicht in Chinatown, San Francisco (USA) ter nagedachtenis aan de 30ste verjaardag van het bloedbad in Tiananmen, sprak Rose Tang over de vooraanstaande kunstenaar Kacey Wong uit Hong Kong, die veervormige sculpturen maakte van kaarsen die werden gebruikt bij kaarslichtwakes in Victoria Park in Hong Kong. De kaarsen werden jarenlang door vrijwilligers verzameld na de jaarlijkse wake bij kaarslicht ter herdenking van het bloedbad in Tiananmen.
Wong maakte mallen die vrijwilligers gebruiken om het beeldhouwwerk te maken door er gesmolten kaarsvet in te gieten. Hij noemde de sculpturen “Feathers of Yellow Bird” naar Operation Yellow Bird, een heroïsche en ingenieuze reddingsmissie georganiseerd door Hong pop- en filmsterren, activisten en smokkelaars uit Hong Kong, om smokkelaarsboten en ondergrondse netwerken te gebruiken om de studentenleiders van de Tiananmen protestbeweging uit China te smokkelen. Wong stuurde 72 dozen wasveren per express naar San Francisco als cadeau voor deelnemers aan de wake bij kaarslicht.
De veren werden rondgedeeld en donaties werden verzameld die naar Wong worden teruggestuurd ter ondersteuning van de democratiebeweging in Hongkong. Rose Tang:’Ik dank Hongkongers voor het steunen van Tiananmen en andere democratische acties in China voor al meer dan 30 jaar en dring er bij mensen op aan om Hongkong te steunen, omdat het de frontlinie is van een westerse open samenleving die wordt aangevallen door de grootste dictatuur ter wereld, het Chinese communistische regime.’

Bekijk hier het filmpje uit San Francisco (klik hier)

Rose Tang, overlevende van Tiananmen.

Rose Tang is een in Brooklyn wonende schrijver, kunstenaar en activist uit Sichuan. Ze voert campagnes over mensenrechten in de Verenigde Staten, China, Hong Kong en Tibet. Het activisme van Tang komt voort uit haar overleving van het bloedbad in Tiananmen tijdens de studentenprotesten in 1989.

Tang maakt zich sterk voor de mensenrechten in Tibet.
‘Als Tibet deel uitmaakt van de Volksrepubliek China, zoals de Chinese regering beweert, waarom worden de Tibetanen dan zo slecht behandeld?’ zei Rose Tang, tijdens de herdenking van de Tibetan National Uprising Day in Chicago, VS, op 10 maart 2015.
“10 maart is niet alleen een speciale dag voor JULLIE, mijn Tibetaanse broeders en zusters, maar ook voor het Chinese volk en de hele mensheid.
De Tibetanen waren de eersten in de wereld die opstonden tegen de Chinese Communistische Partij sinds het in 1949 de macht greep. En de opstand was ’s werelds eerste Occupy-beweging. Heldhaftige Tibetaanse mannen en vrouwen die het Norblingka-paleis omsingelden en protesteerden in de straten van Lhasa lieten ons een geweldig voorbeeld van opstand tegen een monsterlijk regime zien, terwijl ze zwaar in de minderheid waren. Jullie waren pioniers en ik kijk tegen jullie op!
Toen het Tibetaanse volk rebelleerde tegen de Chinese overheersing in 1959, hongerde het Chinese volk dood in Mao Zedong’s Grote Sprong Voorwaarts, waaronder 12 van mijn familieleden. En terwijl Tibetaanse demonstranten werden gevangengezet en gemarteld na de volksopstand, werden Chinese intellectuelen gevangen gezet en vervolgd in Mao’s anti-rechtse campagne.
Dertig jaar later, in maart 1989, waren de onverschrokken Tibetanen de eersten die het hoofd moesten bieden aan de Chinese regering en werden afgeslacht. Ze hebben zich opgeofferd voor vrijheid, democratie en onafhankelijkheid. In die tijd was ik eerstejaars universiteitsstudent in Beijing. Een Chinese vriend die terugkeerde van een bezoek in Lhasa vertelde ons dat hij getuige was hoe de gewapende politie de Tibetanen bruut in elkaar sloeg. Ik wou dat meer studenten van Tianananmen zulke verhalen hadden gekend en contact hadden gehad met de Tibetaanse demonstranten voordat de bloedbaden in Lhasa en Beijing plaatsvonden, samen met de mensen die in de lente van 1989 demonstreerden voor democratie in meer dan honderd Chinese steden.

Destijds waren onze bewegingen gescheiden. We zouden het aan gebrek aan telecommunicatie, het gebrek aan wederzijdse kennis en wederzijds begrip kunnen wijten. In 2015, in dit tijdperk van internet en smartphones, hebben we niets of niemand anders iets te verwijten dan onszelf, onze eigen angst en afkeer. De Chinese Communistische Partij heeft heel hard geprobeerd ons te verdelen en haat onder ons onderling te zaaien. Ze verspreiden leugens over heel China, waardoor de wereld, inclusief president Obama en Michelle Obama, publiekelijk zegt dat Tibet deel uitmaakt van China. Wat een flagrante leugen! Het maakt me woedend.
Ik werd bijna vermoord op het Tiananmen-plein in de ochtend van 4 juni 1989, waarvoor? Voor democratie. Honderden, zo niet duizenden Chinezen werden neergeschoten of verpletterd door tanks, voor dit ene simpele recht: om op onze eigen leiders te stemmen.
Toen ik voor de eerste keer als Amerikaans staatsburger in de Verenigde Staten stemde, heb ik voor Barack Obama gestemd. Ik hoopte dat hij wat verandering zou brengen, omdat hij zei: ‘Ja, dat kunnen we!’ Maar hij bracht niet zoveel verandering, vooral niet op het gebied van beleid ten aanzien van China. Hij heeft ons in de steek gelaten. Ik steun de Republikeinen hier niet omdat ik Obama bekritiseer. Ik steun de mensheid, gerechtigheid en onze basisrechten als Amerikanen.
Hier in de Verenigde Staten, zogenaamd het baken van de democratie, hebben onze regeringsleiders ons niet echt vertegenwoordigd. Ze gaan geen grote verandering maken. Ze willen gewoon geld verdienen met China. Dat is de reden waarom zij leugens verspreidden voor China en met China, een Nazi-achtig regime. De Chinese president Xi Jinping is de meest meedogenloze heerser sinds Deng Xiaoping. Onder Xi’s leiderschap voert de Chinese regering een Rode Terreur uit, waarbij de bevolking wordt bestookt met geweld en propaganda, waardoor vervuiling wordt verspreid naar het milieu en de mensheid. Dit is heel verkeerd. Dit is een zeer gevaarlijke trend.
Het is aan ons om nee te zeggen tegen deze regeringsleiders. We zijn hier ook als Amerikanen, we moeten hen vertellen dat dit niet gebeurt. En nu hebben mensen uit Hong Kong een voortrekkersrol gespeeld in de strijd tegen het wrede regime van China. Er bestaat niet zoiets als “One Country Two Systems”. Beijing gooide het lang geleden in de prullenbak, net zoals ze de 17-puntenovereenkomst meer dan een halve eeuw geleden behandelden.
De prominente Chinese onderzoeksjournalist Su Xiaokang schreef in een recent artikel dat de Chinese Communistische Partij Hongkong heeft weggeknabbeld door hun beleid in Tibet en Xinjiang (Oost-Turkestan) goed te keuren. Wat Beijing volgens hem heeft gedaan is de dictatuur uitbreiden dictatuur, door bloedig geweld te gebruiken. Dat denk ik ook.
Dit is beangstigend. Het is een uitbreiding geweest van een kwade superkracht. We zien dat luxemerken en hoogwaardige eigendommen over de hele wereld worden ingepikt door corrupte Chinese functionarissen, hun minnaressen, trawanten en familieleden. Hun kroonprinsjes zitten op Ivy League-universiteiten. Ze vervuilen hier onze harten en geesten, ons hele systeem en tasten onze democratie aan.
President Obama is niet bereid om op te staan ​​tegen president Xi, maar we hoeven ons niet te gedragen als Obama of andere regeringsleiders die zich verzoenen met China.
In mijn open brief aan de Tibetanen en mijn toespraken, heb ik ons ​​allen, de slachtoffers van het Chinese communistische regime, opgeroepen om zich te verenigen en samen op te staan. We mogen geen stille slachtoffers zijn. We kunnen vechters zijn. Ik ben niet alleen. Nu dringt Su, een andere Chinees, de Tibetanen, Chinezen, Oeigoeren, Hong Kongers, Taiwanezen en Mongolen op tot een alliantie van verzet.
Als we mensen verenigen en ons eigen ‘United Front Work Department’ vormen, kunnen we iets doen, kunnen we heel krachtig zijn en kunnen we verandering brengen. Het is niet aan de grote banken, zakenmensen of politici om ons te vertellen wat we moeten doen. In het Amerika van vandaag hangt er niet langer liefde in de lucht, er is angst in de lucht. Iedereen is zo bang voor China en weigert zijn ogen te openen om te zien dat het een papieren draak, een papieren tijger, een keizer zonder kleren is. Zelfs de Amerikanen zijn bang voor deze zogenaamde supermacht van China. Ze censureren zichzelf om ervoor te zorgen dat ze een visum kunnen krijgen om naar China te gaan voor vakantie of zaken. China heeft de wereld bedrogen en bedrogen om te geloven dat het een superkracht is, het houdt de hele wereld in zijn greep.
In tegenstelling tot wat de Chinese regering de wereld heeft gedwongen om te geloven, maakte Tibet nooit deel uit van China. Tibet behoort toe aan de Tibetanen en China behoort toe aan het Chinese volk. De Volksrepubliek China behoort tot het volk. Hong Kong behoort tot Hong Kongers en Taiwan is een onafhankelijke natie. Oeigoeren verdienen hun onafhankelijkheid en Zuid-Mongoliërs verdienen onafhankelijkheid.(…)’ www.thetibetpost.com

 

Gepubliceerd met toestemming van Rose Tang
Bronnen: https://www.wsj.com; ABC; The Wall Street Journal; thetibetpost.com;  Rose Tang