BFFE: Story of Tibet

Gelukkig is het droog als ik samen met Willy, mijn moeder, sta te wachten aan de achterkant van het Centraal Station in Amsterdam. Donkere wolken, vol met regen, hangen boven de stad. We nemen het pontje Buiksloterweg naar de overkant van het IJ. Eerste stop is Café du Pont voor een vroege lunch. Wanneer we een uurtje later weer buiten staan blaast de wind ons bijna van de IJpromenade af. We maken ons op voor een middagje film kijken. Dit weekend is het 14^e Buddhist Film Festival Europe in het Eye Filmmuseum in Amsterdam. Wat ik zelf zo leuk vind aan het BFFE is dat de filmmakers soms bij de filmvertoning aanwezig zijn en ze wat meer over de film vertellen. Zo ook bij dit Special Event: Story of Tibet.

De zaal zit bomvol als de filmmakers, Ritu Sarin en Tenzing Sonam plaatsnemen op het podium. Ze vormen een Indiaans-Tibetaans echtpaar dat het productiebedrijf White Crane Films heeft opgericht. Naast films maken ze ook video-installaties waarvan de installatie Shadow Circus te zien is in de hal van het Eye. Ik luister aandachtig hoe Tenzing, geboren in ballingschap, vertelt waar de inspiratie om deze film te maken vandaan kwam: een incident in september 2000 op de 5800 meter hoge Nanpa-La Pass aan de grens tussen Tibet en Nepal waarbij een Chinese grenswachter het vuur opende op een groep vluchtende Tibetanen. Hierbij werd een 17-jarige non gedood. Deze koelbloedige moord werd vastgelegd op video door een Roemeense bergbeklimmer en verspreid op sociaal media.
Wie waren deze gevluchte mensen en hoe was hun reis? Waarom waren Tibetanen na al die jaren van Chinese bezetting nog steeds bereid hun leven te geven om uit Tibet te ontsnappen, waarom waren veel hen kinderen? Het licht gaat uit en de film The Sweet Requiem begint.

Als het licht weer aangaat moet ik even bijkomen van wat ik net gezien heb. Ik heb in de loop van de jaren veel gelezen over Tibet maar deze film over het levensverhaal van de 26-jarige Dolkar komt echt bij mij binnen. De film speelt zich grotendeels af in doolhofachtige straatjes van de Tibetaanse nederzetting in Delhi, afgewisseld met flashbacks van de barre ontsnappingstocht over de hoge Himalaya.
Dolkar is 18 geleden samen met haar vader Tibet ontvlucht, met een klein groepje mensen. Als klein meisje aan de hand, en later op de rug van haar vader, door de sneeuw. Alle herinneringen aan die traumatische tocht heeft ze onderdrukt totdat ze onverwacht Gompo tegenkomt, de berggids die hen tijdens deze barre reis in de steek heeft gelaten. Langzaam komen de beelden van haar ontsnapping over de hoge bergen weer terug. Ze volgt Gompo door de nauwe steegjes en ontdekt dat hij wordt geconfronteerd met zijn eigen persoonlijke crisis. Het is een verhaal van lijden en vergeven, een barre tocht over de hoge bergen, een nieuw bestaan in een ander land opbouwen, de blijvende invloed van China, maar ook het gemis van achtergebleven familieleden. Het komt allemaal samen in deze indrukwekkende film.

Terug in de trein naar huis zit ik met mijn gedachten nog bij de film. Ik probeer mij een voorstelling te maken dat ik mijn kind zie vertrekken samen met haar vader om haar in een ander land een toekomst te kunnen geven. Het afscheid, de barre tocht, de onzekerheid. Helaas is dit voor heel veel mensen nog steeds werkelijkheid want er vluchten nog elke dag mensen uit Tibet op zoek naar een toekomst zonder onderdrukking.

Bekijk hier  de trailer

Bronnen:               bffe.eu

thesweetrequiem.com (Foto’s komen van deze website © Pablo Bartholomew)