Heeft actie zin?
Rebecca Solnit betoogt dat optimisten en pessimisten iets met elkaar gemeenschappelijk hebben: de optimisten doen niks omdat het vanzelf wel goed komt, en de pessimisten doen niks omdat het toch niet helpt. Solnit betoogt dat we altijd door moeten gaan, ook als we niet meteen zien wat de winst is van onze acties.
“Om door te zetten, moeten mensen willen geloven dat hun talloze kleine daden er bij elkaar opgeteld toe doen. Dat hun daden ertoe doen, ook als de resultaten niet meteen duidelijk of zichtbaar zijn. Geloven dat dit ertoe doet – goed, we kunnen de toekomst niet kennen. We hebben het verleden. Dat geeft ons patronen, modellen, parallellen, principes en hulpbronnen, en verhalen over heldenmoed, grootsheid, doorzettingsvermogen en over de diepe vreugde die je kunt putten uit betekenisvol handelen. Met dat allemaal op zak kunnen we kansen grijpen en kunnen we beginnen onze hoop tot werkelijkheid te maken.”
De Tibet Support Groep Nederland blijft demonstreren, petities ondertekenen, de Tibetaanse zaak onder de aandacht brengen. Proberen onze hoop tot werkelijkheid te maken.
Lees hier het artikel ‘Protest and persist: why giving up is not an option, The Guardian
Boek: Rebecca Solnit, Hope in the Dark
De Correspondent over Rebecca Solnit (17 aug 2015):
Sinds eind jaren tachtig schrijft Rebecca Solnit aan haar oeuvre, dat inmiddels uit negentien boeken en vele tientallen essays bestaat. Klimaatverandering is geweld is opgenomen in haar recentste bundel, The Encyclopedia of Trouble and Spaciousness, dat weer bestaat uit ruim dertig essays die in een periode van tien jaar zijn geschreven en verschenen bij uiteenlopende (online) media als Harpers, The Nation, Orion en TomDispatch. De onderwerpen en de plaatsen in de Encyclopedia geven een goede indicatie van haar bereik: ze strekken van Antarctica en IJsland tot Detroit en Silicon Valley, van de Arabische Lente tot de Mexicaanse drugsoorlogen. (…)
Solnit studeerde journalistiek, maar zonder al te veel succes. ‘I could never attain that perfectly flat voice that I think is as affected a style as any but that’s supposed to be the style of objectivity,’ zei ze eens tegen Colombia Journalism Review. Ze leerde dat objectiviteit niet bestaat, eerlijkheid wel.
Ze vond haar eigen stem toen ze in 1988 afreisde naar een gebied in Nevada waar atoomproeven waren gehouden. De reis was een idee van haar jongere, meer activistische broer. Ze kampeerde samen met antikernenergieactivisten in een gebied dat mogelijk radioactief was, waar de autoriteiten hen niet wilden hebben, maar waar de sterrenhemel schitterend was en waar bij het kampvuur country werd gezongen. Die ervaring was verbroederend én confronterend, politiek én persoonlijk. Het deed Solnit inzien dat ze verschillende genres moest combineren om recht te doen aan de werkelijkheid.
Een unieke stem
Ze begon persoonlijke verhalen, politiek commentaar, activisme en geschiedenis te combineren. Ze brak met lineaire vertelvormen en had de literaire verfijndheid om haar associaties en waarnemingen zo goed te vatten dat ze iedere conventionele structuur kon laten varen. De stijl die ze vond, wordt steevast – ook door haarzelf – omschreven als meanderend. ‘My sentences kind of curve around and enclose more description and opinion. My work is very meandering, not in the sense of not knowing where it’s going, but in making scenic detours and connecting up things that might not be connected in a linear narrative.’
Ze maakte naam met haar boek over de Amerikaanse fotograaf Eadweard Muybridge en met haar werken over wandelen en over ‘de diepe symbiose tussen mens en natuur.’ Haar boek over de verbroedering die optreedt na natuurrampen, A Paradise Built in Hell, werd internationaal veel besproken. Met name na de aardbeving in Haïti, toen Solnit zich fel keerde tegen de manier waarop westerse media verslag deden van de zogenaamd ‘plunderende’ menigtes.